آرش شش سال گذشت. لب همین خلیج فارس هستم. طرف ایران اش نه، آن سو. دوحه
بود، دبی است؛ چه فرق می کند. مهم این است که ایران نیست. مقصد؟ آمریکا.
برای اولین و شاید آخرین بار.
این جمله ای است که خود سیگارچی نوشته است؟
روزنامه نگاری بودم در رشت. سردبیر گیلان امروز. فکر می کردم می توانم یک تنه با سانسور بجنگم. ساده بودم. کار من نبود. یعنی بود اما زورم نمی رسید. از ۶۷ نوشتم که چرا کشتید؟ از خبرهای روزانه که سانسور نمی گذاشت. در ایران اتهام زده بودند همکاری با CIA. شوخی بود. چند مصاحبه با رادیو فردا را بهانه کرده بودند.
اینها را خودش نوشته در وبلاگ رسمی و فیسبوکش.....
همین ها شد که چمدانم را بستم. درست شش سال پیش. صبح ، چهار صبح، در فرودگاه امام خمینی، با خانواده ام وداع کردم. از تهران به دوحه و از دوحه با یک پرواز ۱۲ ساعته، به واشنگتن دی سی.
و همین شد تا آرش سیگارچی شیپور چی شد برای دروغ پرداز رسانه ای...
یادت باشد آرش سیگارچی از کجا آمده ای از شهری که دخترانش عفیف اند و پسرانش در قلبشان پر از نور است...
یادت باشد حق نداری همه ایرانی ها را تحقیر کنی حتی اگر به تو دستور دادند.
یادت باشد ایران وطن توست نه واشنگتن دی سی
